Oksana Kozyrevaning kitobi muvaffaqiyatsiz nikoh haqida mavhum mulohaza emas va "sen kuchlisan, tur va davom et!" Uslubidagi motivatsion tashviqot kampaniyasi emas. Bu shaxsiy hikoya, Oksana o'zi bordi va muhim saboqlarni oldi. Qiyin paytlarda hammamiz qo'llab -quvvatlamaymiz va ehtimol Oksananing kitobi sizning nozik yordamchingizga aylanadi.
OKSANA KOZYREVA - telejurnalist, NTV telekanalidagi "Kvartirny Vopros" dasturining boshlovchisi. U Cherepovetsda tug'ilgan, u erda maktabni tugatgandan so'ng, universitetga o'qishga kirish uchun Sankt -Peterburgga jo'nab ketgan. U televizorda ko'p ishlagan: TNT, Beshinchi kanal, TVC, Moskva 24, Rossiya 24, NTV. 2015 yilda u "Uy -joy muammosi" ga keldi va shu kungacha uni muvaffaqiyatli hal qilmoqda. Biroq, Oksananing kitobi kasbga bag'ishlangan, garchi u ba'zida qiyinchiliklardan qutulib qolsa -da, ajralishga bag'ishlangan, bu unga ko'p narsani qayta o'ylashga yordam bergan.
Psixoterapiyada shunday tushuncha bor - qayg'u. Bu har qanday yo'qotish bilan qanday kurashish haqida. Nafaqat o'lim, balki ajralish, ajralish, boshqa joyga ko'chish, ishdan bo'shatish. Hayotning, oilaning, martabaning oxirini qanday boshdan kechirish kerak, shunday alohida tushuncha, butun fan borligi meni juda hayron qoldirdi.
Yo'qotishni yoqish nimani anglatadi? Birinchidan, u bilan rozi bo'ling. Xayol bilan yashash emas, balki hamma narsa allaqachon sodir bo'lganligini tan olish. Keyin yuz og'rig'i, g'azab, umidsizlik. Bularning barchasi yashash, gapirish, aza tutish, baqirish uchun. Va his -tuyg'ular susayganda - qanday yashashni tushunish va tushunish.
Oilaviy psixoterapevtlar orasida shunday fikr bor: agar odamlar kamida 3 yil birga yashagan bo'lsa, demak, ular bir -biriga mos keladi. Bundan tashqari, bu asosan shaxsiy tanlov masalasidir. Va taxminan shu vaqt mobaynida sheriklar bir -birini "o'stirish" uchun vaqt topadilar.
Agar biz odamlarni kublardan (yoki, masalan, Lego qismlaridan) tashkil topgan figuralar sifatida tasavvur qilsak, shunday bo'ladi: munosabatlarda biz kublarning bir qismi sifatida o'zgaramiz. Biz o'zimizning bir qismini olib tashlaymiz va boshqasining rasmiga joylashtiramiz. Ikkinchisi ham shunday qiladi. Agar aloqa qattiq, hissiy jihatdan boy bo'lsa, umumiy manfaatlar, his -tuyg'ular, yaqinlik ko'p bo'lsa - biz ko'p sonli tafsilotlar bilan o'zgaramiz, agar aloqa zaifroq bo'lsa, almashish uchun kublar kamroq bo'ladi.
Ya'ni, biz munosabatlarda sherigimizning bir zarrasini olib yuramiz. Hissiy aloqa shunday ishlaydi. Va agar ajralish bo'lsa, kublarni olish kerak. Bu juda muhim! Aks holda, psixologik ajralish bo'lmaydi.
Kublarni yig'ish nimani anglatadi? O'tmishdagi munosabatlarni tushunish, o'z hissangizni, xatolaringizni, javobgarligingizni anglash. Shuni tan olingki, bu munosabatlar sizga berilgan, undan nimani olib tashlaysiz. Sizning mas'uliyatingiz va sherigingizning chegarasi qayerda. Bu ajralishni tushuning, yoping. Agar kublar olinmasa, siz ular bilan yangi munosabatlarda yashaysiz. Ichkarida eski kublar bilan. Allaqachon yangi uyushmada. Va bu nizolar manbai va oldingi xatolarni takrorlash kafolati bo'ladi.
Afsuski, siz his -tuyg'ularingizni tartibga solmaguningizcha, u kublarga aylanmaydi. Va ajralish har xil yo'llar bilan qabul qilinishi mumkin. Agar ko'p yaxshilik bo'lsa, yo'qotish, pushaymonlik, g'azab, adolatsizlik hissi bo'ladi …
Va agar munosabatlar yaqin, ammo qiyin, qiyin va charchagan bo'lsa? Axir siz nafaqat achchiqlikni, balki ozodlik quvonchini ham boshdan kechirishingiz mumkin. Buni tan olish qiyinroq.
Uchinchi yo'l bor - "o'tmishni eslash uchun o'zingizni torting, latta!" - his -tuyg'ularingizni chuqurlashtiring va salom.
Eng yaxshi variant - barcha his -tuyg'ularga erkinlik berish, har xil narsalarni eslab qolish, bu haqda gapirish, o'ylash, yig'lash. Biroq, bunga yaqinlashish unchalik oson emas.
Ajralish ham o'limdir. Bir munosabatlarning o'limi va ularning boshqa sifatga o'tishi. Va hatto jarlik. To'g'ri, ikkala tomon ham tirik va ikkalasi ham yo'qotishlarni boshdan kechirmoqda. Va ajralishni xohlagan va uni qabul qilishga majbur bo'lgan.
Erim bilan ajrashganimdan keyingi birinchi oylarda men juda quvnoq edim. Darhaqiqat, ozodlik! Hech kim mening qaerdaligimni va qachon bo'lishimni so'ramaydi, hech kim indamaydi va bu bilan hayotni zaharlamaydi. Hech kim bilan bahslashishga, biror narsani isbotlashga hojat yo'q, hech kim og'riyapti. Hech kim … Hech kim bilan … Bir tomondan, men ozod bo'ldim, boshqa tomondan aloqamni, bog'lanishimni, munosabatlarimni yo'qotdim, bu erda nafaqat muammolar, balki quvonch ham ko'p edi.
Bizning oilamiz atigi ikki yarim yil yashadi. Bu juda oz. Lekin shunday bo'ldi. Buni xotiradan, hayotdan o'chirib bo'lmaydi. Bizning o'g'limiz tug'ildi. Biz iloji boricha va iloji boricha yashadik. Biz hech qachon birga yashashni boshlamagan, mashinada tashrif buyurish yoki tushlik qilish uchun sushi uchun piyoda yurgan kvartiraga devor qog'ozi sotib oldik. Bu munosabatlar, haqiqiy hayot edi.
Qrimdagi Baba Anya balkonli xonani qanday ijaraga olganimizni eslayman. Men homilador edim, pushti sundress va bosh kiyimda edim. Baba Anya meni hayratda qoldirdi va eriga men bilan qanday omadli ekanini aytdi. Va hammasi tugadi. Va aziz xotiralar qoldi. Mening katta o'g'lim muhabbat farzandi, garchi u ajralgan nikohda tug'ilgan bo'lsa. Biz buni haqiqatan ham intizorlik bilan kutgandik. Ha, sevgi asosan xayol va xayollardan to'qilgan, lekin, albatta, iliq tuyg'ular, umidlar, orzular bor edi.
Ajralish jarayoni o'rtasida, men deyarli sobiq erim bilan qandaydir tarzda uchrashdik. (Keyin biz bir necha oy alohida yashadik.) O'ylaymanki, men qalbimda biror narsa qolganmi yoki yo'qligini tekshirib ko'rishni xohlardim, va orqaga qaytsam nima bo'ladi?
Gleb katta chelak lolalarni olib keldi (ular magistralda edi, bu men uchun muhim edi) va meni bir vaqtlar uchalamiz yashagan kvartiraga olib bordi. Keyin muzlatgichni ochdim va ko'rdimki, menga yoqadigan mahsulot yo'q. Bu ham muhim edi. Ichkarida nimadir: "Xo'sh, odatdagidek", dedi. O'zingiz yoqtirmasangiz ham, u sevadigan narsaga boshqasiga sotib olish shunchalik arzimas narsa.
а потом я увидела лошадку, которую в порыве отъезда не стала забирать. такая игрушка-качалка, наш сын никита сидел на ней, слушал песенки. она была большая, нежного бежевого цвета, с грустными глазами. в опустевшей от детских вещей квартире смотрелась чудовищно. у меня перехватило дыхание, мне стало плохо. как будто наши прошлые семейные сцены ожили, став призраками. и эта лошадка… с такой печальной песней, от которой очень быстро начинает давить в груди.
я взяла только лошадку и тюльпаны. уже не помню, как дотащила все. было очень больно. так, что я села на ограждение тротуара и сидела так с этой лошадкой минут сорок. не могла дышать, но и плакать пока еще тоже не могла. лифт с чувствами до сих пор был закрыт, но… именно в этот момент нажалась кнопка, чтобы вызвать ремонтников. эмоции уже были на подходе.
почему-то именно тогда в моем горевании наступила первая стадия, отправная точка. я поняла, что мы действительно разводимся и уже не будем вместе.
к слову, никитос, когда позже садился на эту лошадку и слышал песенку «всегда, абсолютно всегда начинал плакать. потому что дети все чувствуют и понимают, хоть и не говорят. и он тоже переживал утрату. семьи и папы».
